De Familie Van Hulse afkomstig van Kluizen

Michaël Van Hulse

In Memoriam

Laudate Dominum quoniam bonus.

†

In Memoriam
Weleerwaarde Pater Bavo-Michaël Van Hulse
Dominicaan
 

Geboren te St. Jan-in-Eremo 20 Februari 1908
Priester gewijd 31 Juli 1932
Overleden te Leuven 17 Juli 1950

In de maand Augustus 1932 droeg Pater Bavo Van Hulse, omringd van familieleden en vrienden zijn plechtige Eremis op in de parochiekerk van St. Jan-in-Eremo.  Op de gedachtenissen, welke bij deze gelegenheid werden uitgereikt stond als enige tekst: «Looft den Heer, want Hij is goed».

De voorpagina van zijn doodbeeldeken draagt de woorden : quoniam bonus.  Het lijkt alsof hij zijn priesterlijke loopbaan heeft willen afsluiten met dezelfde woorden waarmee hij ze had begonnen.

Om zijn levensloop samen te vatten kan moeilijk een betere tekst worden gevonden.  Zijn leven is een dienst van God geweest, en dan in de eerste plaats een dienst als van iemand die stond boven de strijd tussen goed en kwaad, en slechts de laus perpetua te verkondigen had.  Zijn eigen aanleg, de wil van zijn oversten en wellicht een samenloop van omstandigheden hebben bepaald dat hij deze richting is uitgegaan, en minder met eigenlijke zielzorg werd gelast.

Wie pater Van Hulse als knaap en als jongeling heeft gekend, kan niet geloven dat er in zijn opgang naar het priesterschap ooit een ogenblik van weifeling heeft bestaan.  Men kan zich niet voorstellen dat hij er ooit zou aan gedacht hebben de gaven die God hem geschonken had te gebruiken om zich een mooie positie te veroveren, om welstand te verwerven of dies meer.  Zo deze aanvechtingen bij hem hebben bestaan, dan heeft hij ze alleszins onmiddellijk onderdrukt.

Aanvankelijk in de humaniora weinig opgemerkt, trad hij weldra meer en meer op de voorrang.  Dit heeft weleens de naijver van sommige zijner klasgenoten gaande gemaakt.  Al het onbehaaglijke of onaangename dat hier uit voortkwam werd echter grootmoedig verdragen en vergeven.

In zijn bijdrage over «De Kerre» in het laatst [Tweede Jaargang, 1949-50, nr. 3] verschenen nummer van «Eikels worden Bomen» heeft pater Van Hulse zelf uiteengezet hoe hij Vlaamsbewust werd, en wat hij alles aan dien Vlaamsen Studentenbond te danken heeft gehad.  Onder zijn klasgenoten was hij wel de eerste voor de zaak gewonnen, en hij wist menig minder ontvlambaar gemoed warm te maken.

Zijn Vlaamse overtuiging is hij het hele leven onverminderd trouw gebleven.  Doch nadat hij in de Dominikanerorde getreden was lag zijn werkzaamheid meer en meer op een ander terrein.  Zijn oversten hadden hem weldra aangeduid als voor het lectoraat bestemd.  Na zijn priesterwijding werd hij dan ook naar het Collegium Angelicum te Rome gezonden waar hij het doctoraat in de theologie behaalde.  Daarna werd hij voorgoed met theologisch onderwijs belast.

Het was hem niet onverschillig dat hem hierdoor de gelegenheid tot predicatie — wat hem vooral tot de predikherenorde had aangetrokken — minder gegeven was.  Zijn geest van gehoorzaamheid en zijn eerbied voor de kloosterlijke tucht hielpen hem hier echter gemakkelijk over heen.

Wie zijn warme stem en zijn beeldrijk woord heeft beluisterd, 't zij van op den kansel, 't zij langs de radio — o. m. in zijn vastensermoen van dit jaar 1950 — zal er niet over verwonderd zijn dat zijn oversten hem ook hadden aangesteld als professor in de gewijde welsprekendheid.

Buiten zijn activiteit in het onderwijs was hij in de laatste jaren tevens hoofdredacteur van het «Tijdschrift voor geestelijk Leven».  Van deze uiteraard zeer moeilijke taak heeft hij zich voortreffelijk gekweten.  Hij wist het tijdschrift op het juiste peil te brengen zodat het werkelijk aan zijn doel beantwoordde, en tevens door een niet te beperkten lezerskring kon worden genoten.  De ruime belangstelling zowel in Noord- als in Zuid-Nederland was hiervan het bewijs.

Ene reeds ruim twee jaar aanslepende ziekte en de vroege dood hebben pater Van Hulse belet de volle maat van zijn kunnen te geven.  Feitelijk moest eerst nu de periode van volle activiteit beginnen.  De tijd die hem toegemeten is geweest heeft hij niet ongebruikt laten voorbijgaan.  Zo hij niettemin oordeelde «dat de vruchten van zijn leven schameler bleken te zijn dan hij in zijn jeugd gedroomd had», zoals hij nog onlangs schreef in «Eikels worden Bomen», dan kunnen wij hieruit slechts opmaken dat hij zijn doel hoog heeft gesteld, en zijn eigen verdiensten geenszins overschatte.

Midden zijn vele bezigheden was pater Van Hulse voor zijn familie vooral in de dagen van beproeving een wijze raadsman en een sterke steun.  Voor hen mag zijn afsterven gelijk gesteld worden met het verlies van een vader.  Het moge hen sterken dat de oudleerlingen van ons college en inzonderheid zijn oud-studiemakkers dit verlies mede aanvoelen.

Dr. A. DECALUWE.

Verschenen in «Eikels worden Bomen» (jaargang III nr. 1),
het orgaan van de Oudleerlingenbond van het St-Vincentius-College, Eeklo.

De ouders van Michaël:
Eduard Van Hulse (VIIIe) en Maria Palmyra Heirman

Voor aanvullingen en verbeteringen, neem aub contact op met ons !

Onze Van Hulse home page
De Van Hulse stamboom van Pater Nicolas
Inhoudstafel
Zoek het op in onze Van Hulse webstek

Meer stambomen

MijnPlatteLand.com

Meest recente bijwerking :  22-05-2025
Copyright Notice (c) 2025