Laetst heb ik nog een meesterstuk,
Tot myn gebuermans groot geluk,
Gewrocht aen Griet, zyn echte wyf.
Die sloor stond van haer perten styf;
Het was wel de aller vuilste sloef,
Veel erger dan Marie Pantoef,
Behebt van menig zwaer gebrek;
Griet was te ryp in haren bek;
En echter dierf zy, sterk en kloek,
Een blauw oog wagen voor de broek.
Ik zei aen Goossen, myn gebuer :
Foei, deze muil valt al te zuer !
Geduld maer, nog een weinig tyd,
Ik maek dit hoofd zyn stuipen kwyt;
Ik zal 't herbakken, op myn trouw,
En gy verkrygt een ander vrouw.
Griet, zei ik, zit een weinig neêr,
Het wordt nu ook eens uwe keer;
En zoo zy maer het kapmes zag,
Zy schreeuwde vóór zy kreeg den slag.
Ik heb het hoofd haer afgeveld,
En daer een sluitkool op gesteld,
En kneedde 't toen eens wel ter deeg,
't Was wonder dat een wyfshoofd zweeg;
Ik streek 't met eijers wel te keur;
Hier meê zoo kreeg 't een bly koleur,
En als men 't nu herbakken zag,
Griet gaf zoo'n aengenamen lach,
En Griet bleef altyd suikerzoet,
Zie, wat myn oven niet en doet !
Toen zei ik, Goossen, lieve vriend,
Is 't geld daer niet wel aen verdiend  ?

    Och, waer' myn oven nu maer gaer;
Want zie, daer wacht er weér een paer,
Twee zuiver dieren, ja gewis,
Zoo zuiver als een vischmand is,
En altyd fraei, en altyd jent,
En dat nog zonder geld of rent.
Hoe ligt raekt zoo een trotsche sloor
By jongmans in 't verkeerde spoor !
En als men zich verloop en heeft,
En zonder geld en eere leeft,
Geraekt dan weêr eens op de baen,
Ik zweer u dat heeft moeiten aen.
't Is hun geluk, gelooft het vry,
Te komen in myn bakkery.
En mits het is een teeder werk,
Zal ik ze bakken vry wat sterk,

Zie eens, myn handen zyn gebleind,
Daer is meer werks aen dan men meint;
Het ligtste hoofd van een malloot
Geeft meerder last dan roggenbrood.
Nu, denk hoe dapper dat ik zweet,
Als ik den oven dikwyls heet,
Eneenen gansehen achternoen,
Voor éénen manskop heb van doen.
Ik heb geproefd zoo menigmael,
Eer ik ze kreeg op myne pael,
Eer ik ze stelde in 't juist postuer,
Voorwaer het viel my byster zuer !
Wat arbeid heb ik niet gedaen
Alleen op 't hoofd van Cypriaen !
Vooreerst, hy liep geheel in 't wild;
(Eer zulke perten zyn gestild,
Daer gaet wat toe, dat zweer ik jou !)
Hy was een hartzweer voor zyn vrouw:
Meest zat hy in den brandewyn,
En dronk zich zat gelyk een zwyn,
Of goot heel stoop en biers in 't vel.
Hy zei, zyn buikleer rekte wel;
En, viel zyn vrouw daer tegen uit,
Zoo touwde hy ze straks de huid;
Nooit dag dat hy ze niet en sloeg,
Zoo dat ze staeg blauwe oogen droeg.
'k En had myn leven nooit geloofd,
Dat iemand had zoo kwaed een hoofd,
En evenwel ik heb 't geklaerd,
En Jan is nu zeer wel gepaerd. :
Hy raest niet meer naer brandewyn,
Och neen, de man is nu zoo fyn,
Of hy gezift waer door een trap,
Hy peinst niet eens meer op den tap,
Maer zit gedurig op 't getouw;
Het is een blydschap voor de vrouw.
Haer dunkt dat ze in den hemel woont.
Zeg, dient dees arbeid niet beloond  ?

Nu, ouders, hoort een andre zaek,
En trekt er vrucht uit en vermaek :
Gy kent Jan Jacobs immers wel  ?
Hy, en zyn huisvrouw Peternel,
Begaven, in de maend van mei,
Zich in myn winkel alle bei;
Ik vraegde wat ze kwamen doen  ?
Zy zeiden: Om een goed fatsoen.
Daer is ons dochter Antonet :
Haer hulsel staet zoo bont gezet;
Zy kleedt zich als 'k en weet niet wie,
En wy en zyn maer ambachtsliê,
Zy gaet gestrikt, en zoo gelint,
Het schynt zy heeft alreê een kwint;
De huik en doet ze niet meer aen,
Maer wil gelyk de juffers gaen,
Met zyden kooven achter straet,
Met kanten boven haren staet,
Wil spelenryden langs de stad,
Als of ze duizend midd'len had,
Wil 's morgens voor den spiegel staen,
Wil 's avonds op baletten gaen.
Zy waer' veel nutter in de kerk,
Of zat eens kloek aen 't spellewerk.
Zie, meester, dit is ons verdriet,
En zoo gy daer den dag door ziet,
En bakt haer tot een zeegbaer kind,
Hebt gy den nieuwen hoed verdiend.

Nog hoorde ik laetstmael aen myn deur
De klagten van een prokureur :
Zyn wyf was ook een vuil laudaet :
Zy loopt kommeeren achter straet,
Terwyl haer dienstmaegd zit en spint,
Zoodat zy zelfs 't ontbyt niet wint.
Hier ligt een kind besmeurd, besnot,
En daer raekt uit de zoô de pot :
En als hy 's middags eten wou
Zoo moest hy koken in de schouw;
Voorwaer, de man was zoo ontsteld,
Dat hy my paste straks het geld,
En bad my dat ik toch zyn vrouw,
In 't eerste baksel schieten zou.

't Is wonder hoe eenieder klaegt,
Die met kwaeihoofden wordt geplaegd.
De zulken vindt me in allen staet,
In raedzael en in magistraet :
Zy dekken hun gebrek en leed,
Tot dat men ze op de teen en treedt;
Dan zyn ze straks te paerd, en knak,
Als of hun hoofd vol poeijer stak:
En gaet het niet naer hunnen zin,
Het schynt daer steekt een droeskop in.
Al gaen ze in zyde en in satyn,
'k Zweer dat het slechte koppen zyn.
Maer om dat iedereen die acht,
Herbak ik deze stil by nacht;
Zy zyn herbakken eer men 't ziet;
Zoo blyft hun heerschap in krediet.

Daer bakt nu de oven weder sterk,
Doch dit is meest dozynen werk.
Daer is het hoofd van onze Trui,
En hoofden van veellekkre lui,
En 't korzel hoofd van meester Klaes,
En 't ydel hoofd van jonker Vaes,
En 't luizig hoofd van scheel Margriet,
(Wat wonder !  zy en ziet het niet,)
En 't koppig hoofd van drollige Acht,
Die tevens kyft, en tevens lacht;
En 't preutelhoofd van zure Tryn:
My dunkt ze en drinkt niet dan azyn.
Dit wordt een baksel dapper groot,
Want raeskop brengt er ook zyn hood,
En kameniertjen Isabou,
Die gaerne jufvrouw spelen zou:
Ik denk, de pluim van haren hoed,
Dat die ook in den oven moet.
Gy ziet het, de oven is nu vol
Van menig hoofd en zotten bol:
Ik laet ze bakken tot den noen,
Zy hebben 't zeker wel van doen,
Zoo wel de dienaer als de heer,
En vrouwen man, al even zeer,
En jong, en oud, en wys, en gek;
Want ieder hoofd heeft zyn gebrek.

Nu ga ik weêr aen man en wyf
De hoofden stellen op het lyf.
Sa jongen, zoek een ieders kool !
Maer dat ik hier toch niet en dool,
En 't een hoofd voor het ander stell',
Dat waer' voorwaer een erger spel;
Want stel ik 't hoofd van Klaes op Tryn,
Dat zou een fraei komedie zyn;
Ging Lysje met de broek naer huis,
Dat waer' voor Hans een eeuwig kruis;
Want zie, 't is daer geheel verdraeid,
Waer 't haentje zwygt, en 't kieken kraeit.
Maer neen, zy zyn al wel gesteld:
Sa, mannen, geeft het bakkers geld.
Daer is een daghuer aen verdiend,
Als gy u zoo verbeterd vindt;
Vrouw ! kyk toch eens naer uwen Jan,
Is dat nu niet een ander man  ?
En Griet die toornig was en gram,
Is nu zachtmoedig als een lam;
En juffer bindt haer lokken in,
Gelyk een klopje, vroom van zin.
Bemerk hoe Lemmen staet en ziet !
My dunkt hy kent zich zel ven niet;
Hy ziet nog wel zyn herberg staen,
Maer wil en kan niet binnen gaen.
De waerd der herberg wenkt hem weêr :
't Is waer, het kittelt Lemmen zeer;
Maer Lemmen strydt gelyk een held,
En hy blyft meester van het veld,
En hy bewaert zyn geld en goed.
Zie wat een uertje bakkens doet !